Czy zastanawiałeś się kiedyś, ile na świecie marnuje się żywności? Odpowiedź na to pytanie przynosi raport opublikowany we wrześniu przez Organizację Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO). Otóż na całym świecie marnujemy każdego roku około 1,3 miliarda ton jedzenia. To jest jedna trzecia całej produkcji.

W Boskim porządku otrzymujemy tylko wtedy, gdy dajemy: „Dawajcie, a będzie wam dane.” Date et dabitur.

Odpowiedzialność jest ściśle związana z naszym osobowym sposobem istnienia. 

Miłość chrześcijańska nie jest ani słaba, ani ślepa. Jest z natury swojej roztropna, sprawiedliwa, umiarkowana i mocna. Nasza miłość nie jest prawdziwa, jeżeli nie skupia w sobie wszystkich innych cnót. Nikt pragnący prawdziwie kochać nie przystanie na zafałszowaną miłość. Jeśli w ogóle mamy miłować bliźnich, musimy postanowić dobrze ich kochać. Inaczej nasza miłość będzie ułudą.

Kiedy podejmujemy sprawę spierania się z Bogiem to czytelnicy będą się starali rozumować, iż nie godzi się tego czynić. Takie nastawienie jest nie całkiem zgodne z wymaganiami naszej wiary. 

Pierwszą rzeczą, jaką powinieneś zrobić, to ujawnienie negatywnych uczuć, których
istnienia nawet sobie nie uświadamiasz. 

Nasze życie polega na ciągłym wyborze. Jeśli pozwolimy działać Duchowi Świętemu i wybierzemy życie, to zwyciężymy złego. Śmierć nie będzie miała do nas dostępu, bo Jezus przez Swe Zmartwychwstanie zwyciężył ją, a nam przywrócił życie.

Malik, syn Dinara, wielce się zmartwił z powodu swobodnych obyczajów swawolnego młodzieńca, który mieszkał w sąsiednim domu. Jednak przez długi czas nie odzywał się w nadziei, że ktoś wreszcie będzie interweniował. 

Dziadek i babcia pokłócili się i babcia tak się pogniewała, że nie chciała odzywać się do męża.

Jeśli zbyt mocno trzymamy się czegoś, stajemy się niezdolni do działania. Jeżeli jesteśmy chciwi i pragniemy coś koniecznie mieć, stajemy się niewolnikami tego. Mamy związane ręce. Opuszczenie tego jest aktem wewnętrznego uwolnienia się.

W swojej dziewiątej symfonii Beethoven zawarł „Odę do radości” Schillera. Utwór stał się bardzo popularny i często jest wykonywany w chwilach wielkiej radości i wdzięczności. 

Matka Teresa przybyła kiedyś do Nowego Jorku, do jednego ze swoich domów, który znajdował się na jednej z najgorszych ulic miasta. Ulica ta pokryta była śmieciami, brudem, odpadami i strzępkami papieru.

Nasze życie jest w istocie historią spotkania z Bogiem. Przytoczona scena z pukaniem pokazuje, że potrzeba, aby nas ktoś zawołał, byśmy się obudzili. 

Ogrzewa nas ogień, a nie dym z ognia. Przewozi nas przez morze okręt, a nie smuga, którą pozostaje za sobą na wodzie.

Z człowiekiem jako osobą wiąże się jego „ja”. Mówi o tym pierwsza część sentencji soborowej. Bóg stworzył człowieka, aby był sobą.