Życie zwraca się przeciwko nam na wiele sposobów. Jednego wszyscy doświadczamy: rozczarowania. Czasami jest ono niewielkie. Są jednak gorsze rozczarowania - praca, która nie przynosi zadowolenia, związek małżeński, który powoli się wypala, dziecko, które zaczyna się buntować.

Warto pamiętać, że język może uczynić wiele dobrego,. ale też może być przyczyną wiele złego. Mędrzec Pański o tym pisze: Życie i śmierć jest w mocy języka" (Prz 18,21). Z jednej strony językiem podajemy drugim wzniosłe myśli, z drugiej strony nieopanowanie może prowadzić do konfliktów z otoczeniem, niezadowolenia, obrazy, może przyczynić się do niepokojów, szerzenia zła i nienawiści.

Nasza ojczyzna jest w niebie. Bóg szanuje naszą wolność i daje nam wybór.

W życiu monastycznym tym zasadniczym sensem i ukierunkowaniem jest szukanie Boga i oddawanie mu czci we wszystkim. „Aby we wszystkim był Bóg uwielbiony”, to autentyczne hasło św. Benedykta. 

Wolnym człowiekiem nie jest automatycznie ktoś, kto jest w stanie sprawować władzę nad innymi. 

Medytacja pomoże Ci odzyskać zdrowie i kontrolę nad własnym życiem, a ponadto jest najbardziej racjonalną i praktyczną metodą radzenia sobie z bólem, chorobą i napięciem.

Odpowiedzialność jest ściśle związana z naszym osobowym sposobem istnienia. 

Do wiary konieczna jest łaska, a jej źródłem jest Bóg. Nasza wiara musi być ciągle pielęgnowana, pogłębiana, rozwijana i zasilana przez modlitwę.

Korzystajmy z Sakramentów Świętych, a zwłaszcza regularnie czytajmy Pismo Święte, gdyż inaczej nasz duch wyjałowieje i wiara osłabnie.

 Teodor Fontane daje dobrą radę: „łapać zawsze małe radości, aż przyjdzie wielkie szczęście. A jeśli nie przyjdzie, co jest również prawdopodobne, to miało się przynajmniej wiele małych chwil szczęścia”.

To, co odnosi się do obszaru politycznego, jest ważne również w kontaktach osobistych. Zarówno w małżeństwie, jak i we wspólnocie i w pracy musimy respektować swoje granice i granice innych ludzi. 

Człowiek z natury jest istotą społeczna, dlatego potrzebujemy innych ludzi, gdyż życie bez nich było by nie w pełni zrealizowane. Bóg zaszczepił w nas potrzebę bycia z innymi ludźmi.

Jednym z głównych narzędzi wyrobienia charakteru  jest posłuszeństwo. W dobie wolności i podkreślania wartości jednostki trudno zdobyć się na posłuszeństwo. Indywidualizm niszczy społeczności świeckie, ale również niszczy Kościół.

Coraz więcej ludzi dochodzi do wniosku, że dzisiejszy program wychowywania zajmuje się w dużej mierze bardziej umysłem, a za mało poświęca czasu na wykształceniem charakteru i siły woli.

Wielu ze współczesnych kaznodziejów wykładających naukę Pisma świętego pomija ważny element życia, jakim jest "wiara w siebie". Bardzo często zapomina się, że nasza osobowość jest podobna do bryły marmuru lub innej skały (granit, sjenit, alabaster, trawertyn), z której musimy wyrzeźbić piękny posąg, tak aby zachwycał tych, którzy będą na niego patrzeć.

To wezwanie, to hasło bojowe w walce ze sobą i otoczeniem. Szczególnie jest przydatne w walce z pokusą i zepsuciem, z jakim spotykamy się na każdym kroku we współczesnym świecie.