Ważnym filarem systemu medycznego Hildegardy jest post, służący leczeniu zarówno duszy, jak i ciała.
Cisza to brama, która otwiera nasze wewnętrzne ucho, aby zdołało usłyszeć cudowny dźwięk duszy.
Często powtarzam, że na to, by żyć naprawdę, trzeba najpierw umrzeć. Najpierw należy wyobrazić sobie siebie w grobie, by uzyskać przepustkę do życia.
„Matką rozpusty nie jest radość, lecz brak radości”. Fryderyk Nietzche...
Odpowiedzialność jest ściśle związana z naszym osobowym sposobem istnienia.
Nasze życie jest w istocie historią spotkania z Bogiem. Przytoczona scena z pukaniem pokazuje, że potrzeba, aby nas ktoś zawołał, byśmy się obudzili.
Z człowiekiem jako osobą wiąże się jego „ja”. Mówi o tym pierwsza część sentencji soborowej. Bóg stworzył człowieka, aby był sobą.
W języku greckim są używane zasadniczo dwa słowa odpowiadające naszemu słowu czas – chronos i kairos.
Zwykle chcemy czynić dobrze, pragniemy żyć w jasności i być przeźroczyści dla innych, występować w ich życiu zawsze w pozytywnym świetle.
W życiu monastycznym tym zasadniczym sensem i ukierunkowaniem jest szukanie Boga i oddawanie mu czci we wszystkim. „Aby we wszystkim był Bóg uwielbiony”, to autentyczne hasło św. Benedykta.
Wolnym człowiekiem nie jest automatycznie ktoś, kto jest w stanie sprawować władzę nad innymi.
To, co odnosi się do obszaru politycznego, jest ważne również w kontaktach osobistych. Zarówno w małżeństwie, jak i we wspólnocie i w pracy musimy respektować swoje granice i granice innych ludzi.
Pewien stary człowiek zwykł siadywać w kościele bez ruchu i trwać tak długie godziny. Jednego razu kapłan zapytał go, o czym Bóg do niego mówi.
„Może Bóg jest tak samo zadowolony z rechotu żaby, jak z psalmów śpiewanych przez ciebie”
Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa Bożego. (Mk 10, 25)
