Ekstrakty z fasoli (Phaseolus vulgaris) są pomyślane jako „blokery wchłaniani skrobi”.

Sok brzozowy stosowano w medycynie ludowej na porost włosów i przeciw piegom, a także w chorobach dróg oddechowych.

Szczególnym „ulubieńcem” św. Hildegardy, jest koper włoski.  Jest on tym wśród bylin, czym orkisz leczniczy wśród zbóż, a kasztan wśród drzew – 100% zdrową rośliną. 

To dobroczynna i bardzo smaczna zupa zdrowotna. Nie dodaje się do niej innych przypraw.

Główne właściwości lecznicze arcydzięgla to regulacja pracy przewodu pokarmowego.

Aronia nie bez powodu wchodzi w skład preparatów zwiększających odporność organizmu, często w połączniu a aloesem i miodem. Działa przecież przeciwzapalnie, wykrztuśnie, przeciwgorączkowo, a zażywana profilaktycznie poprawia ogólne samopoczucie. 

O właściwościach leczniczych decyduje kompleks flawnolignanów, określanych ogólnie jako sylimaryna.

W ostatnich latach wpływ składników herbaty na zdrowie ludzi był bardzo intensywnie badany. Można przypuszczać, że niektóre jej bioaktywne składniki „awansują” do grupy leków.

 Ziele służy do przygotowywania wielu leków i preparatów nasercowych oraz nalewek. W medycynie azjatyckiej tradycyjnie stosowano korzeń konwalii majowej w leczeniu chorób naczyń i serca.

Surowcem stosowanym w lecznictwie jest kłącze i korzeń zbierane w drugim lub trzecim roku wegetacji.

Piołun jest bardzo gorący, silny w swoim działaniu i radzi sobie najlepiej ze wszystkimi stanami zmęczenia.
Więc jeśli kogoś boli głowa, to wlej sporo jego soku do ciepłego wina i nawilż całą głowę aż po oczy, uszy i kark, i zrób to przed nocą, kiedy będziesz się kładł.

. Ziele hyzopu zawiera olejek lotny, flawonoidy, kwas oleanoiowy i urosolowy oraz garbniki.

Lebiodka do dziś jest ulubionym lekiem ludowym na Śląsku. Stosuje się w postaci naparów jako środek antyseptyczny, uspokajający, przeciwskurczowy.

Przytulia właściwa to gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny marzanowatych. Polecana na problemy z cewką moczową, przy skąpomoczu, dnie moczanowej, kamicy moczowej, przyspiesza gojenie się ran.

W dawnej polskiej literaturze medyczno-botanicznej zachowały się wzmianki o stosowaniu cebul hiacyntów jako środków leczniczych. Na przykład w XVIII wieku leczył nimi chorych na żółtą febrę uczestników wyprawy na Madagaskar hrabia Maurycy Beniowski, postać historyczna i literacka zarazem, bohater jednego z poematów Juliusza Słowackiego.