Migdał zwyczajny (Amygdalus communis), syn. Śliwa migdałowa, śliwa migdał, migdałowiec pospolity, migdałowiec zwyczajny. Należy do rodziny różowatych (Rosaceae). Występuje w środkowej i zachodniej Azji, w Azji Mniejszej. Uprawiany jest w wielu krajach o ciepłym klimacie w Europie, Azji i Ameryce. Migdał zwyczajny to krzew lub nieduże drzewo, wykształcające pień o różnej wysokości od 3 do 10m. Kwiaty o krótkich szypułkach, promieniste, w kolorze białym lub różowym, rozwijają się przed liśćmi. Liście lancetowate, o piłkowanym brzegu, zimą zrzucane. Owocem jest pestkowiec. Nasiona wyłuskane z pestek noszą nazwę migdałów. Surowcem są nasiona i olej, a dawniej także olejek migdałowy. Nasiona odmiany słodkiej zawierają 20% białka, 30-40% oleju, a odmiany gorzkiej do 50 % oleju, glikozyd cyjanogenny amygdalinę oraz enzym emulsynę. Olej używany jest do sporządzania maści i roztworów olejowych leków, a także kremów i mleczek kosmetycznych oraz olejów ziołowych stosowanych w aromaterapii. Nasiona spożywane są na surowo oraz stosowane w przemyśle spożywczym. Olej z prażonych migdałów, tłoczony na zimno wykorzystywany jest w celach kulinarnych. Ma delikatny migdałowy aromat, stosowany jest w kosmetyce przede wszystkim do masażu, ma działanie odżywcze, nawilżające, przeciwzapalne. Wyrównuje koloryt skóry, można stosować także u dzieci. Należy do podstawowych olejów kosmetycznych. Olej nieschnący trwałość do 2 lat.

 Elżbieta Pisulewska, Tajemnice ziół zastosowanie w żywności, żywieniu, dietetyce i kosmetologii, Krakowska Wyższa Szkoła Promocji i Zdrowia, Kraków 2016, str.  39