W Boskim porządku otrzymujemy tylko wtedy, gdy dajemy: „Dawajcie, a będzie wam dane.” Date et dabitur.

Odpowiedzialność jest ściśle związana z naszym osobowym sposobem istnienia. 

Miłość chrześcijańska nie jest ani słaba, ani ślepa. Jest z natury swojej roztropna, sprawiedliwa, umiarkowana i mocna. Nasza miłość nie jest prawdziwa, jeżeli nie skupia w sobie wszystkich innych cnót. Nikt pragnący prawdziwie kochać nie przystanie na zafałszowaną miłość. Jeśli w ogóle mamy miłować bliźnich, musimy postanowić dobrze ich kochać. Inaczej nasza miłość będzie ułudą.

Kiedy podejmujemy sprawę spierania się z Bogiem to czytelnicy będą się starali rozumować, iż nie godzi się tego czynić. Takie nastawienie jest nie całkiem zgodne z wymaganiami naszej wiary. 

Pierwszą rzeczą, jaką powinieneś zrobić, to ujawnienie negatywnych uczuć, których
istnienia nawet sobie nie uświadamiasz. 

Nasze życie polega na ciągłym wyborze. Jeśli pozwolimy działać Duchowi Świętemu i wybierzemy życie, to zwyciężymy złego. Śmierć nie będzie miała do nas dostępu, bo Jezus przez Swe Zmartwychwstanie zwyciężył ją, a nam przywrócił życie.

Malik, syn Dinara, wielce się zmartwił z powodu swobodnych obyczajów swawolnego młodzieńca, który mieszkał w sąsiednim domu. Jednak przez długi czas nie odzywał się w nadziei, że ktoś wreszcie będzie interweniował. 

Dziadek i babcia pokłócili się i babcia tak się pogniewała, że nie chciała odzywać się do męża.

Jeśli zbyt mocno trzymamy się czegoś, stajemy się niezdolni do działania. Jeżeli jesteśmy chciwi i pragniemy coś koniecznie mieć, stajemy się niewolnikami tego. Mamy związane ręce. Opuszczenie tego jest aktem wewnętrznego uwolnienia się.

W swojej dziewiątej symfonii Beethoven zawarł „Odę do radości” Schillera. Utwór stał się bardzo popularny i często jest wykonywany w chwilach wielkiej radości i wdzięczności. 

Matka Teresa przybyła kiedyś do Nowego Jorku, do jednego ze swoich domów, który znajdował się na jednej z najgorszych ulic miasta. Ulica ta pokryta była śmieciami, brudem, odpadami i strzępkami papieru.

Nasze życie jest w istocie historią spotkania z Bogiem. Przytoczona scena z pukaniem pokazuje, że potrzeba, aby nas ktoś zawołał, byśmy się obudzili. 

Ogrzewa nas ogień, a nie dym z ognia. Przewozi nas przez morze okręt, a nie smuga, którą pozostaje za sobą na wodzie.

Z człowiekiem jako osobą wiąże się jego „ja”. Mówi o tym pierwsza część sentencji soborowej. Bóg stworzył człowieka, aby był sobą. 

Kiedy spytano Dereka Rogera, który zajmuje się badaniami dotyczącymi stresu, jak można uniknąć irytacji lub uwolnić się od niej, odpowiedział: „Poznanie, że właściwie nic nie jest wystarczająco ważne, aby się z tego powodu denerwować”.