To, co odnosi się do obszaru politycznego, jest ważne również w kontaktach osobistych. Zarówno w małżeństwie, jak i we wspólnocie i w pracy musimy respektować swoje granice i granice innych ludzi. 

Człowiek z natury jest istotą społeczna, dlatego potrzebujemy innych ludzi, gdyż życie bez nich było by nie w pełni zrealizowane. Bóg zaszczepił w nas potrzebę bycia z innymi ludźmi.

Jednym z głównych narzędzi wyrobienia charakteru  jest posłuszeństwo. W dobie wolności i podkreślania wartości jednostki trudno zdobyć się na posłuszeństwo. Indywidualizm niszczy społeczności świeckie, ale również niszczy Kościół.

Coraz więcej ludzi dochodzi do wniosku, że dzisiejszy program wychowywania zajmuje się w dużej mierze bardziej umysłem, a za mało poświęca czasu na wykształceniem charakteru i siły woli.

Wielu ze współczesnych kaznodziejów wykładających naukę Pisma świętego pomija ważny element życia, jakim jest "wiara w siebie". Bardzo często zapomina się, że nasza osobowość jest podobna do bryły marmuru lub innej skały (granit, sjenit, alabaster, trawertyn), z której musimy wyrzeźbić piękny posąg, tak aby zachwycał tych, którzy będą na niego patrzeć.

To wezwanie, to hasło bojowe w walce ze sobą i otoczeniem. Szczególnie jest przydatne w walce z pokusą i zepsuciem, z jakim spotykamy się na każdym kroku we współczesnym świecie.

Życie zwraca się przeciwko nam na wiele sposobów. Jednego wszyscy doświadczamy: rozczarowania. Czasami jest ono niewielkie. Są jednak gorsze rozczarowania - praca, która nie przynosi zadowolenia, związek małżeński, który powoli się wypala, dziecko, które zaczyna się buntować.

Zmysł wzroku dostarcza człowiekowi najwięcej wrażeń. Z tego powodu jest potrzeba pielęgnowania i opanowywania wzroku w stopniu możliwie największym. Należy zauważyć, że oko styka się z przedmiotem, co wpływa pożądanie. Dlatego konieczne jest: Dobre używanie wzroku, by unikać grzesznego patrzenia na osoby ubrane nieskromnie, na obrazy i widowiska nieskromne itp.

Warto pamiętać, że język może uczynić wiele dobrego,. ale też może być przyczyną wiele złego. Mędrzec Pański o tym pisze: Życie i śmierć jest w mocy języka" (Prz 18,21). Z jednej strony językiem podajemy drugim wzniosłe myśli, z drugiej strony nieopanowanie może prowadzić do konfliktów z otoczeniem, niezadowolenia, obrazy, może przyczynić się do niepokojów, szerzenia zła i nienawiści.

Czekanie na lepsze chwile to często droga do zaniedbywania wypełniania woli Bożej. A przecież jesteśmy powołani, aby stać się współtwórcą przyszłych, nowych sytuacji, a nie tylko odbiorcą Bożego działania.

Kiedy podejmujemy sprawę spierania się z Bogiem to czytelnicy będą się starali rozumować, iż nie godzi się tego czynić. Takie nastawienie jest nie całkiem zgodne z wymaganiami naszej wiary. 

Coraz częściej słyszy się zachętę do radości bez względu na spotykane trudności życiowe

Myślicie, że zamierzam Wam dopomóc? Nie. Po stokroć nie. Nie spodziewajcie się, aby to, co mówię, pomogło komukolwiek. Mam jednak nadzieję, że tym, co powiem, również nikomu nie zaszkodzę. Jeśli moje rozważania miałyby wyrządzić ci jakąś szkodę – to przyczyna tej szkody tkwi w tobie. Jeśli udałoby się w czymś tobie dopomóc – to sam tego dokonałeś.

Przebieranie się za dorosłego nie czyni jeszcze z nikogo osoby dorosłej.

Komendant wojsk okupacyjnych powiedział do wójta pewnej wsi: - Jesteśmy pewni, że ukrywacie we wsi zdrajcę. Tak więc jeśli go nam nie wydacie, uprzykrzymy wam życie, panu i pańskim ludziom, na ile to tylko będzie w naszej mocy. Rzeczywiście, wioska ukrywała pewnego człowieka, który wydawał się dobry i niewinny, więc wszyscy go lubili.